การแยกทางกันจะช่วยชีวิตสมรสของคุณได้ไหม?

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา Michael Douglas และ Catherine Zeta-Jones ประกาศว่าพวกเขากำลังแยกทางกัน ตามรายงาน สาเหตุของการแยกทางคือ “ขอเวลาห่างกันสักพักและทำงานของตัวเอง” การแต่งงาน 13 ปีต้องทนกับโรคมะเร็งในลำคอของดักลาส และการวินิจฉัยของซีตา-โจนส์ว่าเป็นโรคไบโพลาร์ รายงานฉบับเดียวกันยังระบุด้วยว่ายังไม่มีการดำเนินการทางกฎหมาย

ซึ่งทำให้เกิดคำถาม: การแยกทางสามารถช่วยชีวิตสมรสได้หรือไม่? นั่นคือคำง่ายๆ ว่า "ใช่ มันทำได้" คำถามที่ซับซ้อนกว่านั้นคือ “การแยกทางกันจะช่วยชีวิตคู่ได้หรือไม่” คำตอบคือ “ไม่จำเป็น” ในความเป็นจริง การวิจัยแสดงให้เห็นว่าอย่างน้อย 50% ของคู่รักที่แยกทางกันไม่ได้ พวกเขาจบลงด้วยการหย่าร้าง ตัวเลขนั้นดูคล้ายกับคุณอย่างน่าสงสัยหรือไม่กับจำนวนการแต่งงานที่สิ้นสุดในประชากรทั่วไป?

นี่เป็นความจริงด้วยเหตุผลง่ายๆ เพียงข้อเดียว การพลัดพรากไม่ใช่ยาครอบจักรวาล และควรมองว่าเป็น “ความพยายามครั้งสุดท้าย” ไม่ใช่จุดเริ่มต้น

จากประสบการณ์ของฉัน การแยกทางโดยทั่วไปมักเป็น "การซ้อมใหญ่สำหรับการหย่าร้าง" การแต่งงานและปัญหาการแต่งงานต้องได้รับการกล่าวถึงโดยคนสองคน โดยทั่วไปแล้วการแยกจากกันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการต่อสู้… แต่นั่นไม่ได้แปลว่าการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงกำลังเกิดขึ้น ถ้าฉันเอามือออกจากกระแสน้ำร้อน ฉันจะรู้สึกโล่งใจที่เอามือออกจากความร้อน ไม่ได้ทำการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิของน้ำนั้น

บ่อยครั้งที่การจากกันมีจุดประสงค์หนึ่งในสองประการ:

1) อนุญาตให้บุคคลหนึ่งเริ่มกระบวนการแยกตัวจากบุคคลอื่น กล่าวอีกนัยหนึ่งมันเป็นครึ่งก้าวสู่การหย่าร้าง

2) ช่วยให้ทั้งสองคนหลีกหนีความตึงเครียดจากสถานการณ์ปัจจุบัน แต่ไม่มีการแก้ไขหรือเปลี่ยนแปลงใด ๆ

ใช่แล้ว การแยกทางกันอาจเป็นส่วนหนึ่งของการแต่งงานเพื่อค้นหาการเยียวยา แต่ถ้าใช้อย่างเหมาะสมเท่านั้น
ต่อไปนี้เป็นแนวทางบางประการในการใช้การแยกทางเพื่อรักษาชีวิตสมรส:

1) ใช้การแยกในตำแหน่งที่ต่างกันเป็นตัวเลือกสุดท้าย

การแยกกันอยู่ภายในบ้านอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีกว่า มันสามารถให้ระยะห่างที่จำเป็นในการหยุดความเจ็บปวดและความวิตกกังวลจากวิกฤตความสัมพันธ์

2) ก่อนแยกจากกัน ให้ชัดเจนให้ชัดเจนว่าคุณจะติดต่อกันอย่างไร

คุณอาจได้ยินคนพูดว่าห้ามติดต่อกันระหว่างแยกทางกัน ประการแรกหากมีเด็กเข้ามาเกี่ยวข้องสิ่งนี้เป็นไปไม่ได้ ประการที่สอง มันนำไปสู่การสร้างชีวิตส่วนตัวของพวกเขาเอง ซึ่งจุดนี้มันกลายเป็นการซ้อมใหญ่สำหรับการหย่าร้าง

ปัญหาที่แท้จริงในความสัมพันธ์คือการขาดการเชื่อมต่อ การตัดการเชื่อมต่อเพิ่มเติมไม่ได้ช่วยอะไร แต่มักจะเพิ่มการตัดการเชื่อมต่อ

3) จัดการประชุมเป็นประจำเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นจริงจากชีวิตคู่: ตารางเวลา การเงิน ฯลฯ

การมีเวลาพบปะกันอย่างสม่ำเสมอและแก้ไขปัญหาเหล่านั้นจะช่วยลดความวิตกกังวลของทั้งสองคนได้

4) กำหนดเวลาปกติเพื่ออยู่ด้วยกัน - ไม่มีการพูดถึงความสัมพันธ์หรือปัญหาของคุณ เพียงแค่มีโอกาสที่จะอยู่ด้วยกันในอารมณ์และสถานที่เบาบาง

กำหนดเวลารับประทานอาหารกลางวัน เวลาดื่มกาแฟ เดินเล่น หรือเวลาอื่น ๆ ให้อยู่ด้วยกันโดยไม่คาดหวัง สิ่งนี้เริ่มรักษาการขาดการเชื่อมต่อที่อาจนำไปสู่ปัญหาชีวิตสมรส

5) มุ่งมั่นกับตัวเองว่าคุณตั้งใจจะปรับปรุงตัวเองอย่างไร

การแต่งงานมักนำไปสู่ความชะงักงันในการเติบโตของตนเอง และการแยกทางกันหากตั้งใจ อาจเป็นวิธีที่จะเริ่มต้นกระบวนการเติบโตของคุณเอง อาจหมายถึงการพบปะกับนักบำบัด โค้ช หรือเพื่อนที่ไว้ใจได้

สิ่งสำคัญในช่วงเวลานี้คือการไม่ตกรางจากความเจ็บปวดจากการพลัดพราก มุ่งเน้นไปที่สิ่งที่คุณควบคุมได้: ตัวคุณเองและทิศทางของคุณ ไปในทิศทางของการเติบโตและการพัฒนา ไปในทิศทางของการเชื่อมต่อกับคู่สมรสของคุณเมื่อเป็นไปได้

6) หลีกเลี่ยงการแสดงความอาฆาตแค้น โกรธ โต้ตอบ หรืออาฆาตพยาบาท

อย่าพยายามสอนบทเรียนหรือพยายามกระตุ้นปฏิกิริยา นี่ไม่ใช่เวลาที่จะสร้างประเด็น แต่เป็นการสร้างพันธมิตรและสร้างความสัมพันธ์ใหม่

หากคุณเลือกที่จะตอบโต้ด้วยความโกรธหรืออาฆาตพยาบาท คุณมักจะยืนยันเหตุผลของคู่ครองที่ต้องการแยกทางกัน มันจะไม่โน้มน้าวให้คู่สมรสของคุณพิจารณาใหม่ และจะไม่สอนบทเรียนที่เป็นประโยชน์แก่คู่สมรสของคุณ – นอกเหนือจากการยืนยันว่าจำเป็นต้องอยู่ห่างๆ

7) ต่อต้านการอ้อนวอน อ้อนวอน หรือเกลี้ยกล่อมให้เขากลับบ้าน

เมื่อมีการตัดสินใจแยกทางกัน การแยกทางกันจะต้องจบลงด้วยการตัดสินใจที่จะสานสัมพันธ์กันใหม่ ไม่ควรทำภายใต้การบังคับขู่เข็ญ ความอับอาย หรือความรู้สึกผิด

8) ต่อต้านการใช้เด็กเป็นตัวต่อรอง

เด็กจะเป็นผู้แพ้ในเรื่องนี้ เด็กเป็นฝ่ายที่ไร้เดียงสาซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ของคุณ ดังนั้นอย่าใช้พวกเขาเป็นเบี้ยต่อรอง พูดง่ายๆ ก็คือ เด็กต้องเข้าถึงทั้งพ่อและแม่ได้ โดยไม่รู้สึกถูกดึงหรือเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้

9) สำหรับการแยกทางอย่างสร้างสรรค์ ให้ตัดสินใจเกี่ยวกับกรอบเวลาที่เหมาะสม

การแยกทางแบบปลายเปิดเป็นเรื่องยากสำหรับทั้งสองฝ่าย “ฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหน” เป็นคำตอบที่ยากสำหรับทั้งสองฝ่าย การแยกทางจะจบลงอย่างไร? ปัญหาทั้งหมดจะไม่ได้รับการแก้ไข นั่นจึงไม่ใช่จุดจบของเกม จู่ๆ ความรู้สึกพร้อมที่จะกลับมาอยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องที่ยืดเยื้อเช่นกัน เนื่องจากจะมีความไม่เต็มใจที่จะกลับเข้าสู่พื้นที่ที่มีความขัดแย้งก่อนหน้านี้อีกครั้ง

แต่เมื่อมีกรอบเวลา (และผมแนะนำว่าไม่เกิน 3 เดือน) เมื่อสิ้นสุดเวลานั้น คุณก็มาถึงเวลาที่ยุติการแยกทางกัน การแยกทางจึงเป็นการแบ่งแบบแผนโดยมีการกำหนดจุดสิ้นสุด

หากคู่ครองของคุณไม่เห็นด้วยก็อย่าปล่อยให้เรื่องนั้นเป็นปัญหาอีก จำไว้ว่าคุณควบคุมได้เฉพาะจุดจบของสถานการณ์เท่านั้น

10) เริ่มต้นการแยกโดยคำนึงถึงจุดจบ เริ่มต้นด้วยความเข้าใจว่าสาเหตุของการแยกทางคือการก้าวข้ามปัญหา เพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นและเชื่อมโยงกันมากขึ้น

แม้ว่าฉันจะไม่ชอบการแยกทาง แต่ฉันรู้ว่ามันเกิดขึ้น ดังนั้น หากไม่สามารถหลีกเลี่ยงการแยกจากกันได้ ให้สร้างมันด้วยวิธีที่จะเป็นประโยชน์ต่อความสัมพันธ์ของคุณ อย่าให้การแยกทางมาขัดขวางความสัมพันธ์ของคุณ