آیا جدایی می تواند ازدواج شما را نجات دهد؟

در چند روز گذشته مایکل داگلاس و کاترین زتا جونز اعلام کردند که در حال جدایی هستند. بنا به گزارش ها، دلیل جدایی این است که "مدتی از هم فاصله بگیرند و روی خودشان کار کنند." این ازدواج 13 ساله، سرطان گلو داگلاس و تشخیص زتا جونز مبنی بر ابتلا به اختلال دوقطبی را تحمل کرده است. در همین گزارش همچنین اشاره شده است که هیچ اقدام قانونی صورت نگرفته است.

که این سوال را ایجاد می کند: آیا جدایی می تواند یک ازدواج را نجات دهد؟ این یک "بله، می تواند" ساده است. سوال پیچیده تر این است که "آیا جدایی یک ازدواج را نجات می دهد؟" پاسخ به آن «لزوماً نه» است. در واقع، تحقیقات نشان می دهد که حداقل 50 درصد از زوج هایی که از هم جدا می شوند، موفق نمی شوند. آنها به طلاق ختم می شوند. آیا این عدد به طرز مشکوکی شبیه به تعداد ازدواج هایی است که در جمعیت عمومی به پایان می رسد؟

این به یک دلیل ساده صادق است: جدایی ها یک نوشدارویی نیستند، و واقعاً باید به عنوان "آخرین تلاش" تلقی شوند، نه نقطه شروع.

طبق تجربه من، جدایی ها به طور کلی «تمرین لباس برای طلاق» هستند. ازدواج و مسائل مربوط به ازدواج باید توسط دو نفر حل شود. جدا شدن عموماً درد مبارزه را تسکین می دهد... اما این لزوماً به این معنی نیست که تغییر واقعی در حال وقوع است. اگر دستم را از جوی آب داغ بیرون بیاورم، از بیرون آوردن دستم از گرما راحت می شوم. این هیچ تغییری در دمای آن آب ندارد.

اغلب اوقات، جدایی یکی از این دو هدف را دنبال می کند:

1) به یک فرد اجازه می دهد تا روند فاصله گرفتن از فرد دیگر را آغاز کند. به عبارت دیگر نیم قدمی طلاق است.

2) به هر دو نفر این امکان را می دهد که از تنش وضعیت فعلی خود فرار کنند، اما بدون هیچ گونه تغییر یا تغییری.

بنابراین، بله، جدایی می‌تواند بخشی از شفابخش ازدواج باشد، اما تنها در صورتی که به درستی از آن استفاده شود.
در اینجا چند دستورالعمل برای استفاده از جدایی به عنوان راهی برای نجات ازدواج آورده شده است:

1) از جداسازی در مکان های جداگانه به عنوان آخرین گزینه استفاده کنید.

جدایی در یک خانه می تواند نقطه شروع بهتری باشد. می تواند فاصله لازم را برای متوقف کردن آسیب ها و اضطراب های یک بحران رابطه فراهم کند.

2) قبل از جدایی، در مورد نحوه ارتباط خود کاملاً واضح باشید.

ممکن است بشنوید که مردم می گویند در طول جدایی نباید هیچ تماسی داشته باشید. اولاً، اگر بچه‌هایی درگیر باشند، این غیرممکن است. دوم، منجر به ساختن زندگی فردی هر دو نفر می‌شود، در این مرحله تبدیل به تمرین لباس برای طلاق می‌شود.

مشکل واقعی در رابطه، قطع ارتباط است. قطع بیشتر ارتباط هیچ کمکی به بهبود آن نمی کند، اما معمولاً قطع ارتباط را افزایش می دهد.

3) جلسات منظمی ترتیب دهید تا در مورد مسائل عملی که از زندگی مشترک بیرون می آیند بحث کنید: برنامه ها، امور مالی و غیره.

داشتن زمان منظم برای لمس پایگاه و رسیدگی به آن مسائل، اضطراب را برای هر دو نفر کاهش می دهد.

4) زمان های منظمی را برای با هم بودن تنظیم کنید - بدون صحبت در مورد رابطه یا مشکلات خود. فقط فرصتی برای با هم بودن در حال و هوای سبک تر.

زمان ناهار، زمان قهوه، پیاده‌روی یا زمان‌های دیگر را به طور منظم تنظیم کنید تا با کمی انتظار کنار هم باشید. این شروع به درمان قطع ارتباطی می کند که احتمالاً منجر به مسائل زناشویی شده است.

5) به خودتان متعهد شوید که چگونه می خواهید خودتان را بهبود ببخشید.

ازدواج اغلب منجر به رکود در رشد خود می شود و جدایی، اگر عمدی باشد، می تواند راهی برای شروع روند رشد شما باشد. ممکن است به معنای ملاقات با یک درمانگر، مربی یا دوست مورد اعتماد باشد.

آنچه در این مدت مهم است این است که از آسیب جدایی منحرف نشوید. روی چیزی که می توانید کنترل کنید تمرکز کنید: خودتان و مسیرتان. در مسیر رشد و توسعه حرکت کنید. در صورت امکان در جهت ارتباط با همسر خود حرکت کنید.

6) از رفتار کینه توزانه، عصبانی، واکنشی یا کینه توزانه خودداری کنید.

سعی نکنید درسی بدهید یا سعی نکنید واکنشی را تحریک کنید. این زمان برای بیان نکته نیست، بلکه برای ایجاد اتحاد و برقراری مجدد ارتباط است.

اگر تصمیم به واکنش عصبانی یا انتقام جویانه داشته باشید، به احتمال زیاد فقط دلایل همسرتان برای نیاز به جدایی را تایید می کنید. نه همسرتان را متقاعد می‌کند که تجدیدنظر کند و نه درس مفیدی به همسرتان می‌دهد - غیر از تأیید نیاز به دوری.

7) در مقابل التماس کردن، التماس کردن، یا فریاد زدن فرد برای بازگشت به خانه مقاومت کنید.

پس از تصمیم گیری برای جدایی، جدایی باید با تصمیم برای اتصال مجدد پایان یابد. نباید تحت فشار، شرم یا گناه ساخته شود.

8) از استفاده از کودکان به عنوان ابزار چانه زنی مقاومت کنید.

در این میان کودکان بازنده خواهند بود. بچه ها طرف های بی گناهی هستند که هیچ ربطی به رابطه شما ندارند، پس از آنها به عنوان ابزار چانه زنی استفاده نکنید. به زبان ساده، کودکان نیاز به دسترسی به هر دو والدین دارند، بدون اینکه احساس کنند که درگیر شده اند یا بخشی از مبارزه باشند.

9) برای جدایی سازنده، در یک چارچوب زمانی معقول تصمیم بگیرید.

جدایی های بی پایان برای هر دو طرف دشوار است. "نمی دانم تا کی" پاسخ سختی از طرف هر دو طرف است. جدایی چگونه به پایان می رسد؟ همه مسائل حل نمی شود، بنابراین این پایان بازی نیست. احساس آمادگی ناگهانی برای برگشتن با هم نیز دشوار است، زیرا تا حدی بی میلی برای ورود مجدد به فضایی که قبلاً درگیر شده بود وجود خواهد داشت.

اما داشتن یک بازه زمانی (و من بیش از 3 ماه را پیشنهاد نمی کنم)، پس از پایان آن زمان، به زمان پایان جدایی رسیده اید. پس جدایی یک شکست ساختاریافته با یک انتهای مشخص است.

اگر همسرتان موافق نیست، پس اجازه ندهید که این یک نقطه مبارزه دیگر باشد. به یاد داشته باشید، شما فقط می توانید پایان موقعیت خود را کنترل کنید.

10) جدایی را با در نظر گرفتن پایان شروع کنید. با درک این موضوع شروع کنید که دلیل جدایی فراتر رفتن از مشکلات و ایجاد یک رابطه قوی تر و مرتبط تر است.

در حالی که من طرفدار جدایی نیستم، می دانم که اتفاق می افتد. بنابراین، اگر جدایی اجتناب ناپذیر است، آن را به گونه ای بسازید که به نفع رابطه شما باشد. اجازه ندهید جدایی رابطه شما را از مسیر خارج کند.